Als je je maatje mist, denk je aan de goede dingen die je samen hebt gehad…

Fietste ik in de omgeving van de Strevelsweg in Rotterdam richting Zuidplein zag ik bij de Dordtselaan een grote tent staan. Andere kleuren? Dat is niet die evangelisatietent van die kerel op de Wolphaertsbocht met zijn jaarlijkse happening daar.

En ook kwam er rumoer uit. Ik ging erop af, was nieuwsgierig. Relax maakte ik mijn gang, stopte en zette mijn fiets op slot aan een paal. Tegenwoordig rijden fietsendieven zelfs met een busje rond.

Ik liep naar binnen, een hele gejubel. Ik keek rond, weinig plek. Oh, daar. Voorin, op de eerste rij, een stoel vrij, en ik nam plaats.

Opgewonden mensen en ik keek nog eens om me heen. De spreker kwam me bekend voor… Mmm… Ik moest even denken.

Verrek, dat is Jomanda. Jee…

Ze scheen mijn blik van herkenning te begrijpen en riep me bij zich. Met een gebaar van ‘Het podium op jij!’

Al die mensen om me heen naar me kijken en ik stond op. Tja, waarom niet?

Ze legde beide handen op mijn hoofd en zei: ‘Jij gaat straks weer lopen.’

‘Jij gaat straks weer lopen,’ met een indringender stemgeluid. En herhaalde het weer terwijl de geluidsman het geluid harder zette.

Ik dacht: What the heck? Wat lul je nou? Ik sta toch?

Mafkezenbende. Moppermoppermopper…

‘k Liep weer naar buiten, naar mijn fiets.

Bleek mijn fiets gestolen.

RiP, my man…