Afgelopen week was ik met mijn gezin paspoort gaan regelen op CBB Kwatta. Maar dan vraag je je af: hoe ben je zo ver beland om paspoort op Kwatta te regelen terwijl je op Lelydorp woont? Onze lieve zoons paspoort was vanaf afgelopen jaar januari daar omdat zijn stukken niet op Lelydorp zijn. Maar voordat ik ben geweest, waren we naar CBB Lelydorp om het hier te verlengen, maar de vriendelijke medewerker heeft mij gezegd dat hij niet hier is ingeschreven maar op Kwatta. Ik heb ze gezegd dat ik die verhuizing heb doorgegeven op. ‘Maar de stukken zijn er niet,’ zeiden ze me. Snel daarna ben ik met de auto met mijn zoon richting Kwatta gegaan.

Daar aangekomen heb ik ze gezegd dat ik hier moest komen om mijn zoons paspoort te verlengen omdat het de volgende maand zou gaan vervallen en dan kreeg ik te horen dat ze de stukken niet konden vinden. Maar ze zeiden dat hij wel hier op Kwatta moest verlengen ondanks dat ze de stukken niet konden vinden. En ik vond het wel raar en verschrikkelijk maar later dacht ik: Laat maar, hou je rustig… Komt goed. Zo ging de aanvraag en indiening en heb ik op een strookje een kwitantie van ze gekregen met de mededeling dat ik volgend maand moest komen afhalen. Zo gezegd en zo gedaan…

En nu komen die grote problemen!

Ze hebben ons gebeld en gevraagd of mijn zoon erkend is en ik zei: ‘Jawel.’ De ambtenaar zei dat ik die erkenningsakte moest komen brengen en ik zei: ‘Is goed.’

De volgende dag ging ik weer naar CBB Lelydorp waar ze me hielpen en gelukkig was de erkenningsakte er nog en kreeg ik die ook meteen mee. En de ochtend daarop weer naar Kwatta om die erkenningsakte af te geven.

Een paar dagen later naar het hoofdkantoor om het huwelijksakte en daar met een vriendin een babbeltje gemaakt. Die werkt daar namelijk en ik vertelde dat ik de verhuizing al heb doorgegeven, die van mij en m’n zoon. Mijn vriendin zei dat het dan zeker hier moest zijn maar ook dat er geen benzine was om die naar Lelydorp mee te verhuizen.

Onvoorstelbaar dacht ik, maar hoe is het dan mogelijk dat mijn stukken wel op Lelydorp zijn en die van mijn zoon niet. Daarom ging het ook moeilijk om tijdens het huwelijk onze zoon te erkennen want zijn stukken waren daar niet. En wat ik zo erg en belachelijk vind is dat het een jaar lang bij het hoofdkantoor bleef liggen. Verschrikkelijk zeg!

Een maand later ging ik weer naar CBB Kwatta om het paspoort dan op te halen en vertelden ze me dat het nog niet af is. De maand daarop weer geweest en weer was het niet af. En door al dat heen en weer reizen van Lelydorp naar Kwatta verloor ik ook nog eens de kwitantie en waarop men zei: ‘Het paspoort is verloren.’ Ik was zo kwaad, op hun maar ook op mezelf!

Dat was de laatste keer dus… Voordat ik aan de beurt was, stond een dame voor me. Die was aan de beurt toen, en ik moest melden dat de kwitantie kwijt was. De ambtenaar kon alleen antwoorden met: ‘Dan kan ik u niet helpen,’ dat ik dan de volgende week maar weer moest terugkomen. Ik was zo kwaad dat ik maar wegging om in de auto te zitten. Ik zei mijn zoon dat hij maar in de rij moest gaan staan zodat ik rustig in de auto bleef.

En weet je wat ik daarna zag gebeuren, op de parkeerplaats? Een ambtenaar die onderhandelde met burgers om extra geld ‘van onder te tafel’ te krijgen, een van de manieren om je documenten snel te krijgen, een manier om voorrang te krijgen. Zo niet, dan ga je op de stapel en word je niet geholpen. Er zal dan altijd ‘problemen’ zijn.

Ik zag het voor mijn ogen gebeuren, de jonge dame die mij vóórging. Ze doen dan zo geheimzinnig, en er waren ook auto’s met geblindeerde ruiten geparkeerd. Ik zat daarnaar te kijken terwijl in de auto, daar zaten die onderhandelambtenaren. Koersstijging, en de burger kan betalen. Ik vind dit verschrikkelijk, als mens en als burger! En toen mijn zoon eindelijk aan de beurt was klonk de boodschap weer: ‘We kunnen uw paspoort niet vinden.’

Ik kon niet anders meer dan familie in te zetten die op het hoofdkantoor werkt, om te helpen vinden van dat paspoort, want ik was er moe van. Dat heen en weer gaan en steeds hetzelfde maar te moeten horen.

Mijn tante was bereid te helpen en beloofde haar best te doen. Na een paar weken belde tante weer met het bericht dat het nog steeds niet gevonden was, en een week daarop ging tante zelf maar naar Kwatta, om zelf te zoeken. Met een boos gezicht liep ze het gebouw van Kwatta binnen en onverwacht was het paspoort ineens gevonden. ‘Nu pas! Als ik niet zou komen, zouden jullie het niet vinden hè?’

Tante belde meteen met de boodschap dat het paspoort terecht is. Ik was zo blij! Tante vertelde me ook dat ik nog een paar andere stukken moest brengen om alles maar gelijk goed te regelen, en de volgende dag was ik daar.

Ik ben zo blij met mijn tante…

Ook dit is Suriname lieve lezers, je zaken regelen… Life in Suriname.

Groet, Juliëtte…